Het gemeentehuis

Dochterlief had een verlopen ID kaart. Als in: ze wordt 10 en op haar ID prijkte een prachtige foto…. van een 2 jarige peuter. Op zich geen ramp. Maar wel als je een Stef Stuntpiloot hebt gebaard en met enige regelmaat op de eerste hulp zit.

‘U weet dat de ID van uw kind verlopen is??’ wordt mij steeds strenger toegesproken, alsof ik haar met regelmaat geen eten geef.

De keer daarop kreeg ik te horen, dat ze niet verzekerd was zonder geldig ID. Jaja.. ik weet het. Ik moet die kaart verlengen. De volgende keer als ze besluit tegen een kast aan te lopen moet ze het mij maar vooraf melden. Dan zal ik zorgen dat het in orde is.

Goed, op een goede dag had ik het dan toch maar voor elkaar, om een aanvraag te doen via de site. Betalen via iDeal, hoppa. Klaar.

Dacht ik.

Ik moest er namelijk naartoe. Logisch wel.

Na de betaalpagina werd ik gesommeerd om langs te komen met:

Dochter, pasfoto van dochter, haar oude ID, paspoorten van mij en mijn lief, een toestemmingsformulier, getekend door mij en mijn lief.

En ohja, éérst online een afspraak maken. Anders wordt het veel te druk in het Gemeentehuis.

Zo gezegd zo gedaan. Ik kreeg keurig een QR code om mezelf aan te melden bij de volautomatische aameldzuil.

Gewapend met dochter, pasfoto van dochter, haar oude ID, paspoorten van mij en mijn lief, een toestemmingsformulier, getekend door mij en mijn lief, liep ik het gemeentehuis in.

Nét toen ik mijn code wilde scannen, hoorde ik schuin achter mij

‘wacht heeeeeel even’

ik keek om en ik zag een dame achter de receptie zitten. Ze vroeg me waar ik voor kwam. Netjes gaf ik antwoord en ik wilde de code scannen.

Ik zag aan de andere kant een meneer zitten achter het loket. Hij keek geamuseerd mee.

‘Maar heeft u een pasfoto?’

Jazeker, dank u. Ik heb álles. en ik wilde scannen

‘Ho ho! Heeft u de paspoorten van u én de vader?’

Jazeker. Heb ik ook. Komt goed mevrouw! En ik wilde scannen

‘Maaaaarrr! Heeft u ook een tóestemingsformulier?’

Ik zwaaide met het stapeltje papierwerk en zei, dat ik écht alles had. Ik wilde scannen…

‘Is uw dochter mee?’

Ik keek naar mijn 1,54 cm lange prepuber en knikte.

‘Dan mag u nú scannen’

Ik scande mijn code. Er kwam, tergend langzaam, een bonnetje met een nummer uit.

Vertwijfeld keek ik in de wachtruimte. Leeg. Ik zag de meneer nog steeds achter het loket zitten. Meneer zag mij ook. Meneer keek keurig tot ik bijna ging zitten…

en drukte demonstratief op een belletje. Mijn nummer verscheen in beeld. Ik stond op, samen met mijn dochter.

De meneer riep ‘numero 9-9-2’ en keek om zich heen.

Het was erg lachwekkend, aangezien we de enigen waren. Snel riep ik, dat wij dat waren. Je weet nooit wanneer hij weer op het knopje drukt, en je beurt voorbij is.

Eenmaal bij de balie werd gevraagd waar ik voor kwam.

‘Heeft u een pasfoto?’

‘Heeft u de paspoorten van béide ouders?’

‘Heeft u een toestemmingsformulier?’

‘Heeft u uw dóchter mee?’ En ik keek weer naar de lange slungel naast me…

Het zal je baan maar zijn. Ambtenaar.